24 Mayıs 2017 Çarşamba

Kızın Adı Aydan

Annesi vardı Aydan ın , kızkardeşi  birde.
geceleri yalnız kalırlardı evde, annesi çalışırdı, ancak sabaha karşı gelirdi eve. annenin eve gelmesi hem iyiydi hem biraz kötü.
çok ses olurdu,
bağırmalar ve ağlama sesleri.

Kendisi büyüktü artık 9 yaşındaydı. sadece küçük kızkardeşi için üzülürdü aydan, annesi olmuştu onun, kardeşine baktıkça acıyordu içeride bir yer
acıyan yeri de bilmiyordu, karnında bi yerlerde duran adını bilmediği organlardan biriydi, kızıyordu bi yandan  kardeşine, yaşından büyük yüklendiği küçük omuzlarındaki yüktü o, annelik onu yoruyordu, oysaki bir anneleri vardı, neden çocuklarını sevemiyordu ki..

Kapıda anahtar sesini duyduğu anda alışılmış bir korku sarıyordu  içini..

Anne kapıdan içeri girer, sevgisiz yorgun ve sarhoş bir sesle ‘aydaaaaan, nerdesin gel çabuk’ der, aydan koşarak gider korksa da yinede gülümserdi annesine..
farklı birşeyi, iyi bir şeyi bekler gibi.
.
.
.
.
.
.
.
.

yok yok 
aynı
bağırma
yüksek sesle
konuşma
ağlarım
çokçocuklar
sevilmeli
sadece

.
.
.
sessizlik
uzun
.
.
.
.
.
.
.
.
.
birbirimize
sarılıp
öylece kalalım
acımayız  o zaman
belki
hiç acımayız 
söz mü?
.
.
.
.














Hiç yorum yok:

Yorum Gönder